Նախաբան .
Թեև նախորոք որոշել էի Մայիս-Հունիս ամիսներին նոր գրառումներ չանել՝ քննաշրջանի զբաղվածության հետ կապված, սակայն շաբաթն ուրբաթից շուտ եկավ և «ստիպված» էի փոխել որոշումս:
Ի սկզբանե այս կիսամյակի համար բավականին հանգիստ, ինչ-որ տեղ հաճելի հանգուցալուծում էր սպասվում՝ կապված առարկաների հասկանալի լինելով և դասախոսների դեպի ուսանողը ունեցած բարյացկամ վերբերմունքով: Եվ ամեն ինչ իր հունով էր գնում... որոշակի քանակությամբ գնահատականներ արդեն հասցրել էին իրենց տեղը գտնել «զաչոտնիկի» մեջ: Եվ ահա հասավ բակալավրիատի ամբողջ քառամյա կուրսի ամենահեշտ առարկաներից մեկի (ու սա սուբյեկտիվ գնահատական չէ) ստուգարքի օրը...
Մաս 1.
Ինչպես միշտ լավ տրամադրությամբ ներկայանում եմ ստուգարքին: Ամեն ինչ ընթանում է սովորականի նման (կամ ավելի լավ): Վերջապես հասնում է գիտելիքներս «ի ցույց դնելու» իմ հերթը («սովորական» կոչված մթնոլորտը շարունակվում է): Դասախոսը հայտնում է կարծիք, որ առավելագույն գնահատական ստանալու համար պետք է լրացուցիչ հարցի պատասխանել, որոշում է հարցը: Սակայն այդ հարցին անմիջապես պատասխանելու հնարավորություն չի տրվում՝ պատճառաբանելով, որ էլի ուսանողներ կան, որ պետք է պատասխանեն, և ուղարկում է «ստիպողական» պատրաստվելու (աբսուրդ N1): Ինչևէ...անցնենք հաջորդ մասին...գլխավոր իրադարձությունները դեռևս առջևում են:
