Հայաստան 4-1 Մոնտենեգրո
...դժվար է վերհիշել իսպանական որևէ բան, բայց ամեն-ինչ հերթով...
Հայաստանի անկախացումից հետո ավանդույթ դարձավ արտասահմանցի մարզիչներ հավաքական հրավիրելը: Եվ բացի լուսահոգի Յան Պորտերֆիլդից մնացած մարզիչների օրոք մեր թիմը ուղղակի գոյատևում էր՝ մեր նյարդերի հաշվին: Անցած խաղաշրջանում դանիացի Սերիցլևի գլխավորությամբ մեր երիտասարդական հիանալի ելույթներ ունեցավ, և իր հեղինակությամբ այդ շրջանում գերազանցում էր նույնիսկ ազգային թիմին: Եվ նրա հեռանալուց հետո շատերի մոտ կասկածանք կար հետագա արդյունքների վերաբերյալ....բայց դա շարունակվեց այնքան մինչև եկավ հայ երիտասարդ մարզիչների ժամանակը:
Ազգայինը բավականին լավ խաղ անցկացրեց ռուսների հետ, սակայն դա չպետք է լիներ վերջին շրջանի գլխավոր ֆուտբոլային իրադարձությունը... Հունիսի 7-ին առանց նախորդ շրջանի առաջատարներ Հենրիխ Մխիթարյանի, Հովհաննես Գոհարյանի, Լևոն Հայրապետյանի մեր երիտասարդականը ՖԱՆՏԱՍՏԻԿ հանդիպում անցկացրեց՝ ջախջախելով Մոնտենեգրոյի հավաքականին: Բայց այդքանը ասել կնշանակի ոչինչ չասել: Եվ այսպես՝- մեր հավաքականը գլխով գոլ խփեց «հսկաների» հավաքականին
- մոտ 80 րոպե խաղաց 10 հոգով
- մեր թիմը խփած գոլերից բացի ստեղծեց ևս 6-7 իրական գոլային պահ
- դիմակայեց վատ մրցավարությանը
- ցուցադրեց հիանալի թիմային խաղ
Հայաստանի ֆուտբոլային ապագան ակնհայտ է՝ հաշվի առնելով իսպանական փորձը: Նախ մենք իսպանացիների նման սկսել ենք տարբեր հավաքականներում միանման գործել: Բացի դրանից մենք իսպանացիների նման սկսել ենք խաղալ կարճ փոխանցումներով, արագ, մտածված ֆուտբոլ:P.S. Սակայն մենք կարող ենք գերազանցել նրանց, քանի որ նրանք չունեն մեր «դուխը»
