Գոյություն ունեն որոշակի տիպի բառեր, որոնք կենցաղային բառապաշարում դարձել են սովորական ու սկսել են կիրառվել իրենց իմաստին ոչ համապատասխան:
- Նման բառեր մտաբերելիս առաջին տեղը բնականաբար զբաղեցնում է «կյանքս» բառը: Այդ բառն արտասանելիս ամեն ոք պետք է պատկերացնի որևէ մարդ կամ երևույթ, որը նրա կյանքի իմաստն է: Սակայն մեր իրականության մեջ այն դարձել է «ախպերս» կամ «ընկերս» դիմելաձևերի պահեստային տարբերակը:
- Իմ մոտ երկրորդը տեղը զբաղեցնում են «ախպեր», «մորքուր» ու նմանատիպ ձևերով անծանոթներին դիմելը: Ինչպես կարելի է որևէ անծանոթի ու քեզ ամենահարազատ մարդկանց դասել նույն շարքում: Միգուցե ժամանակն է կիրառության մեջ հայկական այնպիսի գեղեցիկ բառեր, ինչպիսինն են «տիկինը» կամ «պարոնը»:
- Երրորդ հորիզոնականում «սիրել» բառն է: Իմ սուբյեկտիվ կարծիքով անընդունելի է ֆուտբոլի, մոր կամ սիրած էակի հանդեպ «սերը» արտահայտել նույն բառով:
P.S. Այն ինչ շատ է կիրառվում մեր համար դառնում է սովորական և կորցնում է իր մեջ պարունակվող հրաշքը:
Комментариев нет:
Отправить комментарий