Ես ու դու

ԵՍ

Ուժեղ երևալ ուրիշի աչքում,
Ու ամբողջ գիշեր մնալ առանց քուն,

Թե՞ լինել պարզ ու հասարակ,

Շատերի համար հիմար մի էակ:

Փորձել շեղվել քո կոնկրետ խնդրից,

Ձգտելով դեպի դեպքերն հարակից,

Թե՞գնալ ուղիղ մինչև վերջ,

Մինչև որ հարցը չունենա բաց էջ:

Տրվել շրջապատող ուղորդված հոտին,

Նսեմացնելով քո անմեղ հոգին,

Թե՞ ջանալ ստեղծել երազանքը,

Քո մեջ ապրող փոքրիկ այդ վանքը:

Քայլել նկատելով ամեն-ինչ քո շուրջ,

Բոլորի աչքում երևալ շատ լուրջ,

Թե՞ նկատել միայն քո սերը,

Ինչպես նրա մարգարիտ աչքերը:

Շռայլել նրան խոսքեր բանավոր,

Դրանից բխող հաճույք կեղծավոր,

Թե՞ դարձնել նրան կենսունակ,

Իր երջանկությունը զգալու ունակ:

Դառնալ նրա երազանքի միակ ասպետը,

Ձևական քայլերի անխոնջ վարպետը,

Թե՞ ջնջել Ձեր մեջ եղած հոծ գիծը,

Անկեղծ ասելով ամեն մի բիծը:

Խոսել այնպես, որ նա միշտ հուզվի,

Քո կերպարը նրա մեջ սուզվի,

Թե՞ ասել քո սրտի խոսքը,

Ինչ-որ տալիս է քո ներքին հոսքը:

Երկընտրանքների այս ամբողջ բովում,

Երբ տարբերակներն են իրար մեջ լողում

‘Թե’ բառը խառնում է ամեն բան,

Միգուցե լինե՞լ ավելի դաժան:

ԴՈՒ

Ուզու՞մ ես լինել անձնուրաց մարտիկ,

Շատերի աչքում անհույս մի ցինիկ,

Թե՞ լինել խղճուկ խամաճիկ,

Ուրիշի ձեռքում ժպտացող տիկնիկ:

Ուզու՞մ ես քո համար բոլորը բանեն,

Քո ազատությունը քեզանից խլեն,

Թե՞ հասկացել ես իրական քո ուժը,

Քո կարծիքի ահռելի ներուժը:

Ուզու՞մ ես քեզ քննարկեն ոմանք,

Քո երջանկությանը նախանձե՞ն նրանք,

Թե՞ ուզում ես լինել երջանիկ,

Նրանցից անկախ լիարժեք մասնիկ:

Ուզու՞մ ես դու կեղծավոր խնդալ,

Այնուհետև մորդ գրկում լալ,

Թե՞ ուզում ես լուծել քո հարցերը,

Վերացնել եղած բոլոր բացերը:

Դու ուզու՛մ ես փախչել դրանից,

Վերացնելով ամեն կապող գիծ,

Բայց մի վայրկյանը տալիս է նոր լիցք,

Ու կարծես ամեն ինչ սկսվի նորից:

Դու փորձու՛մ ես խաղալ անտեղի,

Որ դիմացինդ մի փոքր նեղվի,

Բայց որն է դրա պատճառը,

Հաճելի՞ է լինել այդքան դա՛ռը:

Դու ուզու՛մ ես ուղղել ամեն բան,

Գտնել այդ վերքին որևէ դարման,

Բայց գուցե դա կործանվե՞ց արդեն,

Ու չեն լինի ճամփին այլևս վարդեր:

Դու վախենու՛մ ես անգամ մտածել,

Փորձելով ուրիշի կարծիքով շարժվել,

Բայց ժամանակն է, որ դու մեծանաս,

Ինքդ քեզ պատասխան դու տաս: