Ֆուտբոլային էթիկա

Հայաստան - Իտալիա խաղի ընթացքում մենք վերապրեցինք բազում անմոռանալի (և՛ լավ, և՛ վատ) պահեր: Ամենամեծ դրական կողմերից մեկը նման մեծ մարզդաշտում խաղին հետևելն էր: Բայց կցանկանայի անդրադառնել մի քանի փաստերի, որոնց վրա կարծես, թե ուշադրություն չի դարձվում: Դրանք չեն առնչվում հավաքականի խաղին կամ եզրափակիչ փուլ անցնելու մեր շանսերին: 

Թվարկենք խաղի կազմակերպչական բացական կողմերին.

• Գոնե այսպիսի կարևոր խաղերից առաջ մաքրել նստատեղերը,
• Հիմնի ժամանակ լուսատախտակների ցուցադրել հիմնի բառերը, որպեսզի երկրպագուները կարողանան երգել այն (չանդրադառնանք, թե ինչու առանց դրա չեն երգում),
• Լուսատախտակների վրա անդադար գովազդ ցուցադրելու փոխարեն երկրպագուներին հնարավորություն տալ դիտելու նախորդ խաղերի լավագույն կադրերը կամ այլ ինֆորմատիվ տեսանյութեր,
• Հայաստանի հավաքականի կազմը (գոլ խփող ֆուտբոլիստին) ներկայացնելիս վարողը միայն ասի ֆուտբոլիստի անունը, և ազգանունը հնարավորություն տա երկրապագուներին ասելու,
• Առաջին խաղակեսից անմիջապես հետո չմիացնել երաժշտությունը, և թույլ տալ, որ ֆուտբոլիստները լսեն մարզադաշտից հնչող ծափահարությունները,
• Երկրպագելու ժամանակ հակադարձ տրիբունաների միջև ստեղծել մրցակցություն, օրինակ՝ Հայաստան բացականչությունները լինեն հերթով՝ մեկ արևմտյանի տրիբունայի կողմից, մեկ՝ արևելյան: Դա ավելի իրատեսական է դարձել՝ հաշվի առնելով, որ այժմ կան երկու ֆան ակումբներ:

Նշվածներից շատերը արդեն բազում տարիներ կիրառություն են գտել այլ մարզադաշտերում, իսկ մեր մոտ փոխելու համար, այնքան էլ շատ բան անհրաժեշտ չէ: Իսկ ֆուտբոլային գրագիտության, էթիկայի բարձրացումը արդեն պահանջ է դարձել:  

Ես ու դու

ԵՍ

Ուժեղ երևալ ուրիշի աչքում,
Ու ամբողջ գիշեր մնալ առանց քուն,

Թե՞ լինել պարզ ու հասարակ,

Շատերի համար հիմար մի էակ:

Փորձել շեղվել քո կոնկրետ խնդրից,

Ձգտելով դեպի դեպքերն հարակից,

Թե՞գնալ ուղիղ մինչև վերջ,

Մինչև որ հարցը չունենա բաց էջ:

Տրվել շրջապատող ուղորդված հոտին,

Նսեմացնելով քո անմեղ հոգին,

Թե՞ ջանալ ստեղծել երազանքը,

Քո մեջ ապրող փոքրիկ այդ վանքը:

Քայլել նկատելով ամեն-ինչ քո շուրջ,

Բոլորի աչքում երևալ շատ լուրջ,

Թե՞ նկատել միայն քո սերը,

Ինչպես նրա մարգարիտ աչքերը:

Մարշրուտկայի ֆենոմենը

    Բոլորիս կյանքում էլ պատահել է, երբ ժամանակի որոշակի պահի անհրաժեշտ է կենտրոնանալ և որևէ կարևոր հարցի լուծում գտնել: Բայց այդպիսի դեպքերից մեծամասնության դեպքում դա մեզ չի հաջողվում, և այդ պահին մեզ թվում է անիրագործելի խնդիր: Այս երևույթը կարող է հետևանք լինել մեծ լարվածության, որը կա տվյալ պահին: Սակայն որոշ ժամանակ անց, շատ անսպասելի վայրում մենք կարող ենք գտնել այդքան բարդ թվացող հարցի պատասխանը: Սա որպես ներածություն:
    Իսկ այսօրվա գլխավոր թեման հետևյալն է. ինչու՞ է դա առավել հաճախ տեղի ունենում երթուղայինների մեջ: Հաշվի առնելով այն վիճակը, որը տիրում է երևանյան տրանսպորտներում՝ դժվար է խելամիտ պատասխան գտնել: Կարծես, թե ստեղծված են բոլոր անհրաժեշտ պայմանները, որպեսզի մենք ներերթուղային իրարանցումից բացի որևէ այլ բանի մասին մտածել չկարողանանք: Սակայն արի ու տես, որ դա այդպես չէ:
  Իսկ ո՞րն է այն բացառիկ երևույթը, որը մեզ թույլ է տալիս նման ոչ բարենպաստ պայմաններում «ստեղծագործել»: Ես դա վերագրում եմ գիտակցություն-ենթագիտակցություն անցումներին: Հայտնվելով անցանկալի իրավիճակում՝ մեր գիտակցությունը ցանկանում է մտովի հեռանալ այդտեղից և ցրվել: Այսպիսով «ղեկավարումը հանձնվում է» ենթագիտակցությանը: Իսկ վերջինս, որպես մտածելու թեմա ընտրում է վերջին ժամանակների մեր համար ամենակարևոր թեման (մեծ հավանականությամբ դա լինում է այդ կարևոր հարցը, որի լուծումը դեռ չենք գտել): Այսպիսով՝ հայտնվելով մի իրավիճակում, որտեղ բացակայում է լարվածությունը, և «անջատված են» արտաքինից եկող ազդակները (գիտակցությունը ցանկանում էր հեռանալ տվյալ իրավիճակից, և անտեսում է արտաքին շատ երևույթներ), մենք կարող ենք հանգիստ մտորել և օգտագործել մեր ողջ պոտենցիալը:

P.S. Այստեղ տեղին է հիշել «քաղցած արվեստագետ» արտահայտությունը... միգուցե այն ճիշտ է՞:

Մի բակալավրի խոսք...

Այսօր կատարվեց պատմական իրադարձություն: Երևանի Ճարտարապետության և Շինարարության Պետական համալսարանը ավարտեցին Տեղեկատվական տեխնոլոգիաների առաջին «մասնագետները»: Դիպլոմային զեկույցս ներկայացնելուց հետո՝ ելնելով պարապությունից և ասելիքի առատությունից չդիմացա ու միացրեցի համակարգիչը: Արդյունքը ներկայացնում եմ առանց փոփոխությունների.

«Ահա և վերջ: Եվս մեկ անգամ չարդարացան այն սպասելիքները, որոնք կային “դաժան” հանձնաժողովից: Եվս մեկ անգամ ոչ շատ լավ պատրաստ լինելով(իմ սուբյեկտիվ կարծիքով) ես նորից հավանաբար կստանամ այդ գնահատականը: Եվ իմ համար հիմա շատ դժվար է գնահատական տալ դա լավ է, թե վատ: Դա կարող է և իրականում արժանի է գերազանց գնահատականի, սակայն ես որպես իմ կատարած աշխատանքի «ներսի մարդ» գիտակցում եմ, որ իմ ելույթի ժամանակ ես չներկայացրեցի այն ամբողջ տեղեկատվությունը և աշխատանքը, որը կատարված էր: Հնարավոր է, որ դա հետևանք է միշտ ինձնից ավելին պահանջելու, բայց նույնիսկ այն դեպքում, երբ դա ճիշտ է, ես գտնում եմ, որ մարդ կարող է դրսևորել իրեն, երբ սպառում է այն ամբողջ ունակությունները, որն ինքն ունի:
Եվ իմ որոշումն է. սա պետք է փոխվի: Քանի որ միայն մրցակցային և խիստ միջավայրում են մարդիկ կատարելագործվում: Ու թեև այդ պահին կարող է թվալ, որ այդ խստությունը մեր դեմ է ուղղված, սակայն մեր միանշանակ դիրքորումն է, որ թեկուզ մեր դեմ ուղղված գործողությունները մեզ ստիպում են ավելի ուժեղ լինել: Սա անխոս վիճահարույց փաստ է, և քիչ չեն դեպքերը, երբ մարդիկ շատ ժամանակ հետո էլ չեն գնահատում այն մարդկանց, որոնք իրենց ստիպել են աշխատել:
Ու նորից անդրադառնանք գլխավորին: Դա վառելանյութի ավելցուկն է, որը մնում է քո սպասվածից ավելի հեշտ քննությունը հանձնելուց հետո: Եվ գլխավոր վնասը, որը կարող է հասցնել այդ հանգամանքը` դա մարդուն ավելի ալարկոտ և ինքնավստահ դարձնելն է: Այսքանը:
Ուղիղ միացումը տեղի էր ունենում ճարտարապետա-շինարարական համալսարանից, որը տվեց իր առաջին այթիշնիկներին:»